Dat het met de rechten van de vrouw in het moderne India nog altijd pover gesteld is, is de laatste tijd meermalen tot het Westen doorgedrongen. Iemand die daar al jaren geleden de aandacht op vestigde, was de eigenzinnige en in eigen land omstreden choreografe Chandralekha(1928-2006). Naast het doorbreken van de grenzen tussen Indianse dansstijlen, yoga en martial arts, ontdeed zij de dans van zijn religieuze context. Bovendien ‘sprak’ Chandralekha ook vrijmoedig over het liefdesspel, de eenwording van man en vrouw. Dans was een viering van het lichaam, en de sensuele kracht van het vrouwenlichaam stond daarbij centraal. Niet verwonderlijk dus dat deze vrouwenactiviste werd bewonderd door een grootheid als Pina Bausch.
Sharira: een goed voorbeeld van Chandralekha’s danskunst
Sharira (2001) is een goed voorbeeld van Chandralekha’s danskunst. Het is een duet waarin de vrouw uiterst traag en met ijzeren beheersing haar lichaam in complexe, plastische vormen drapeert, eerst solo, later met een mannelijke partner. Ze smelten samen in diverse poses en de traagheid geeft hun ontmoeting een even erotisch als hypnotiserend en sacraal karakter. Het lichaam van de vrouw krijgt een betekenis die het seksuele overstijgt. Zij is een centrum van universele sensuele energie en verbeeldt de scheppende kracht van de vrouwelijke schoot. “Sharira gaat over het levende lichaam, waarin seksualiteit, sensualiteit en spiritualiteit samen ongedeeld bestaan”, zei Chandralekha over wat als een van haar meesterwerken wordt beschouwd.