Verbluft, zo keek het publiek in 1995 naar de oerversie van Droogte en Regen. Dertien Vietnamese vrouwen tussen de vijftig en tachtig jaar schuifelden langzaam over het toneel. Tenger en stil, maar met een indrukwekkende onverzettelijkheid. “Huiveringwekkend mooi”, oordeelde de pers. De Frans-Vietnamese choreografe Ea Sola vond haar ‘actrices’ in boerendorpjes in het noorden van Vietnam. Tijdens de oorlog tegen de Amerikanen moesten zij, bij afwezigheid van hun mannen en zoons, zelf gewapend hun dorpen beschermen. In deze nieuwe enscenering werkt Sola met een jongere generatie vrouwen. Strak geregisseerde, abstracte beelden brengen het verleden in herinnering. Sola vergelijkt de bittere onafhankelijkheidsstrijd van de Vietnamezen met het eeuwige gevecht dat zij voeren tegen hun extreme klimaat. Als inspiratiebron dient de Hat Cheo, een eeuwenoude muziektheatervorm. De live gespeelde muziek klinkt als een rijstveld in de wind. Ook in het telkens weer naar voren treden van de vrouwen, kalm maar vastberaden, is het beeld van het wuivende gewas herkenbaar. Hun optreden is een indringende getuigenis van fysieke, maar vooral van een grote mentale en spirituele veerkracht.
