Met de voorstelling Three ging Ohad Naharin, het artistieke boegbeeld van het Israëlische gezelschap Batsheva Dance Company, terug naar de grondbeginselen van dans: beweging, energie, tijd, ruimte. Zonder al te veel theatrale extraatjes liet hij zeventien fantastische dansers over het toneel razen, als jonge kalveren die voor het eerst de wei in mogen. Het werd een feest van speelse bokkensprongen en woeste uitbarstingen van energie, waarin toch structuur bleek te zitten.
Max – genoemd naar Naharins componerende alter ego Maxim Waratt – laat de andere kant van de medaille zien. Nog altijd zijn de prestaties van de dansers (dit keer tien) indrukwekkend, maar hier gaat het vooral om de geest, om de menselijke spiritualiteit en ervaringen. Maar dan wel uitgedrukt in Naharins herkenbare, rauwe poëzie, die altijd en hoe dan ook associaties oproept met de situatie in zijn geboorteland. In Max is bijvoorbeeld sprake van een scherpe verdeling tussen mannen en vrouwen, van een soms pijnlijk perfect unisono in de groepsbewegingen, waardoor wel frictie móet ontstaan tussen het collectief en het individu. Daarover gaat Max dus, over samenleven, de problemen die dat oplevert, over de wezenlijke eenzaamheid van de mens die wel vreedzaam wil samenleven, maar telkens weer faalt in zijn pogingen daartoe.
Naharins fascinatie met rituele, sensuele, repetitieve en mysterieuze dans is volop aanwezig in ‘Mamootot’ (Mammoet in het Hebreeuws). De negen dansers tonen de toppen van hun individuele kunnen. Daarmee maken zij het zichzelf vrijwel onmogelijk om in contact te staan met de buitenwereld. Het feit dat het publiek in een speciale setting dicht op de huid van de dansers zit versterkt het fascinerende spel van afstandelijkheid en nabijheid. ‘Mamootot’ was slechts eenmaal eerder te zien in Nederland in 2005 en keert nu terug voor een exclusieve voorstelling in Groningen. Check de spellijst voor de data.
